Dit is het derde en laatste deel van de blogserie ‘Voetsporen op de vulkaan’, het eerste deel lees je hier en het tweede deel lees je hier.
In recordtempo naar beneden
Niks snoozen: opstaan. Met onze trouwe vriend op ons voorhoofd gingen we de laatste dag tegemoet. En dat kwam ineens binnen. We wilden niet dat dit tot z’n eind kwam… Dubbel genieten dan maar. Bij de afdaling kregen we een advies van de meester. “Je moet niet lopen, maar je door de zwaartekracht naar beneden laten trekken”. Bij het lopen glijd je namelijk snel weg door de gladde ondergrond onder het zand. Toen we het eenmaal probeerden, vlogen we als een bobslee naar beneden! We voelden ons weer even kleuters en menig persoon keek ons dan ook vol bewondering aan wanneer wij voorbij zoefden. Haha, zo leuk!
Wilde apen in de jungle
De laatste uurtjes veranderde de omgeving van keien, zand en hitte, naar groen, aarde en schaduw. Wat een verschil! In deze jungleomgeving hebben we nog wilde aapjes en een waterval gespot. Prachtig! De laatste maaltijd werd door de porters gemaakt. Twee jonge knapen met beiden een stok op hun schouder met onze tenten en al het kookgerei. Vanaf het eerste moment had ik alleen maar bewondering en respect voor hen. Op slippertjes en zelfs blootvoets zoefden zij op de meest zware momenten langs als lucht. Ik kon dit niet geloven! En naast helden zijn het ook nog eens goeie koks. Tijdens de trekking heb ik ongelogen het lekkerste gegeten van de hele reis.
De laatste loodjes
Het einde kwam in zicht en als je dat weet voelt je lichaam dat ineens ook. Elk spiertje in je lichaam schreeuwt om aandacht. We zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Dat liedje voel je dan ineens helemaal. Mo liep zoals normaal voorop en gaf aan dat we er waren. This is it. Het einde van een prachtig avontuur. Met een dikke knuffel, een glimlach van oor tot oor, bezweet en bedekt met stof sloten we af. We waren trots op onszelf, maar vooral op elkaar!
Om de gids en porters te bedanken is het gebruikelijk om fooi te geven. Naast de fooi heeft Bob Mo zijn wandelschoenen gegeven. Ze waren toe aan vervanging en het scheelt weer in bagage. Maar oh, wat was Mo blij. Bobs schoenen kregen weer een nieuwe eigenaar en mochten gelijk de dag erna Mount Rinjani weer vanaf het begin beklimmen.
Want Mo kan er geen genoeg van krijgen.. Na tien jaar ervaring heeft hij Mount Rinjani al meer dan 300 (!) keer beklommen. Met de droom om ooit zijn eigen bedrijf te beginnen als gids, denk ik nog vaak aan hem. Dat al zijn dromen uit mogen komen…
No Comments