Interview | Mijn leven in de wildernis

Op 1 maart 2017 verscheen het langverwachte boek Mijn leven in de wildernis. Het boek gaat over het leven van schrijfster Miriam en haar man Peter in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Wij hadden de eer om aanwezig te zijn bij de boeklancering. Miriam vertelde hier over de koude winternachten, het leven tussen de dieren en haar nieuwe bestaan als jager. Ze leerde nieuwe vaardigheden zoals boogschieten en het maken van dekens van dierenhuiden.

© Ruben May

Mijn leven in de wildernis

De verhalen die Miriam deelde en de beschrijving van haar leven in het wild waren bijzonder en inspirerend. Een niet-alledaagse manier van leven vol avontuur en betekenis. Door deze primitieve manier van leven wordt er veel toon gezet in eenvoud, ruimte en tijd. Genieten van de kleine dingen om je heen. Leven met de dag. Oog voor detail. En dankbaar voor alles wat mag zijn.

Danique, een van onze enthousiaste travelbloggers, heeft Miriam kort ontmoet tijdens de boeklancering. Miriam vertelde hoe fijn het was om weer even in Nederland te zijn en te kunnen fietsen. Danique mocht haar enkele vragen stellen en met trots publiceren we het interview over de reis die Miriams leven veranderde.

[quote author=”Miriam Lancewood” source=”” ]Ik hoop mensen te inspireren met mijn boek om het onbekende tegemoet te gaan en het avontuur op te zoeken![/quote]

Je bent voor het eerst sinds 2004 terug in Amsterdam, hoe voelt dat?

“Ik besefte ineens dat ik vergeleken met anderen zo’n ander leven heb, dat de meesten zich misschien niet eens kunnen voorstellen hoe ik leef in een tentje in de wildernis, in de ruige bergen, met bijna geen bezittingen, maar een zee van tijd. Ik realiseer me ook ineens dat Peter en ik in de oerwereld leven. De wildernis is zoals de wereld was voordat er mensen waren. In Nederland beleef je alleen de mensenwereld, alles wat je ziet is door mensen gemaakt. Zelfs de bomen zijn geplant (in rijtjes!). In de wildernis is geen enkel teken van mensen. Dit voelt heel anders aan.”

Heb je afkickverschijnselen van het leven in Nieuw-Zeeland?

“Het is heel vreemd om de absolute stilte te verlaten en ineens omgeven te zijn door vreemde geluiden. Ik ben bewust van alle verschillende geluiden. Een constante lage brom van airconditioning of koelkast voelt ineens erg storend.”

Onlangs zei je dat jij alles zo klein vindt in Nederland, vooral het trappenhuis in jouw hotel. Loop je tegen meer van die dingen aan?

“Ja, ik zie hoeveel mensen psychologisch afhankelijk zijn van hun telefoon of iPad. Op het vliegveld zie je bijna iedere persoon achter zo’n machientje. Blijkbaar voelen mensen zich beter met machine dan zonder. Dat is een groot verschil met 15 jaar geleden. Als ik iemand bezig zie op zijn telefoon dan maak ik niet zo snel een praatje. Dat vind ik jammer, want ik praat graag met mensen. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal.”

Je leeft nu zo’n 10 jaar niet meer in Nederland. Hoe is het om nu weer zoveel Nederlands te spreken?

“Dat was inderdaad even wennen. In het begin vertaalde ik alles in mijn hoofd eerst terug van het Engels. Ik heb het boek in het Engels geschreven, omdat ik in Nieuw Zeeland alles beleef in het Engels. Mijn Nederlands is een beetje achteruitgegaan in de laatste jaren, maar gelukkig hebben twee goede vertalers het boek naar het Nederlands vertaald.”

Zijn er specifieke dingen die je aan Nederland gemist hebt?

“In Nederland kan je zo lekker fietsen. Het is een heerlijk vrij gevoel om de wind te voelen en zo gemakkelijk door het landschap te glijden. In de wildernis hebben we geen fiets en er zijn geen wandelpaden, laat staan fietspaden natuurlijk. Maar soms zou ik graag over een schelpenpaadje willen zoeven met losse handen, op mijn opoefiets.”

Je hebt een tijd geleden opnames gedaan met Floortje Dessing, hoe is dit destijds tot stand gekomen?

“De opnames waren een jaar geleden: januari 2016. Ik had zes maanden voor de opnames een dag uit ons leven opgeschreven en naar verschillende tijdschriften gemaild. Toen LINDA online dit zag, wilden ze graag een interview en Floortje had weer toevallig dit artikel gelezen. Toen heeft zij mij via LINDA gemaild.”

Hoe heb je die opnames beleefd?

“Toen Floortje aan kwam lopen wist ik eerst niet eens wie het was, want ik kende haar nog niet. Ik heb de afgelopen 15 jaar niks meer meegekregen van de Nederlandse televisie. Pas toen ze Nederlands sprak wist ik dat het Floortje en de cameraman moesten zijn. Het was heel erg leuk om ze op bezoek te hebben. Ineens besefte ik hoe grappig Nederlanders zijn, hoe enthousiast, direct en recht voor zijn raap. ‘Deze mensen zijn net zo direct als ik!’ dacht ik.”

Kan je wat vertellen over jouw leven in het wild? Wat was de grootste verandering toen jij deze stap maakte?

“Mijn leven voor ik de wildernis in ging was druk, volgepland en gehaast. Toen we de wildernis in gingen was het vooral heel vreemd om zoveel tijd te hebben. Het duurde een paar weken voordat ik besefte dat haasten nergens op slaat als je een zee van tijd hebt. Ook heb ik geleerd om heel zorgvuldig om te gaan met spullen: als we iets kwijt zouden raken, zou dit tot een gevaarlijke situatie kunnen leiden.”

Hoe zit jouw dagelijkse routine er in Nieuw-Zeeland uit?

“Wat we op een dag doen hangt helemaal van het weer af. Als de zon schijnt dan doen we snel de was, gaan we brood bakken of ontdekkingstochten maken. Als het dreigt te regenen dan moeten we ons voorbereiden. Alles moeten we zoveel mogelijk droog proberen te houden, vooral onze lucifers en houtvoorraad.”

Heb je wel eens een moment gehad dat je het niet meer zag zitten?

“Op koude regenachtige dagen zit ik gewoon te wachten op de avond, dan ben ik blij dat de dag voorbij is. Maar dan denk ik niet: ‘Laten we ermee kappen.’ Ik denk eerder: ‘Ik hoop dat het morgen beter weer is.’ Want elke keer als ik naar die prachtige bergen en rivieren om mij heen kijk, ben ik dankbaar dat ik in de wildernis kan en mag leven. Als we een stralend blauwe lucht zien en alles is kraakhelder, dan is de wildernis echt een paradijs, dan voel ik me de koning te rijk.”

Het is een zeer primitieve manier van leven. Mis je weleens luxe zoals een televisie of een warme douche? 

“Televisie mis ik nooit. Als ik ga jagen en ik kom zeiknat terug, dan zou ik wel een warme douche willen, maar ik maak me vooral druk over mijn kleren die nat zijn en misschien nog wel drie dagen nat blijven. Op dat moment zou een droger wel handig zijn. Maar om eerlijk te zijn denk ik daar niet echt aan, want het is toch een onmogelijke wens. In ruil voor het leven zonder die luxe dingen, leven wij heel dicht bij de aarde. Dat geeft een onbeschrijflijke energie. Ik voel mij vaak een oermens.”

Hoe houd je contact met het thuisfront?

“Ik schrijf lange brieven en als er een jager aankomt dan geef ik die brieven mee. Die man doet de brief dan op de bus, er zit al een postzegel op. Soms zien we pas iemand na 4 of 5 weken. Als we  weer eens in een dorp zijn (misschien 1 keer per maand of 1 keer per 4 maanden) dan ren ik naar de bibliotheek, waar we kunnen internetten. Dan vind ik een berichtje van mijn ouders en zusjes. Ik heb heel erg geluk dat mijn familie op het moment erg gezond is. Ik maak me dus geen zorgen om hen, en zij ook niet om mij, want ze weten dat ik heel erg voorzichtig doe.”

[quote author=”Miriam Lancewood” source=”” ]Als we een stralend blauwe lucht zien en alles is kraakhelder, dan is de wildernis echt een paradijs. Dan voel ik me de koning te rijk.[/quote]

Wat zijn jouw beweegredenen geweest om jouw verhaal op papier te zetten?

“Enkel omdat het werd aangeboden. De Nieuw-Zeelandse uitgeverij Allen&Unwin vroeg of ik een boek wilde schrijven, omdat ze een klein artikeltje van mij hadden gelezen in een tijdschrift. De meeste schrijvers moeten heel veel moeite doen om een uitgever te vinden. Als er dan eentje naar mij komt, laat ik die kans niet liggen. Het is een open deur: een buitenkans. En ik hoop ook dat mijn boek een bijdrage (een inspiratie) kan zijn aan de maatschappij.”

Zou jij jouw avontuur aan andere mensen aanraden? Waarom?

“Ja, maar avonturen zijn spontaan en uniek, dus die zijn niet echt te herhalen. Als een koppel ook in de wildernis gaat wonen, zouden ze weer andere avonturen meemaken. Ik zou alle mensen aan willen raden de vrijheid te zoeken en het onbekende tegemoet te gaan, omdat dit zoveel energie en helderheid geeft. Maar dit kan op vele manieren, dat hoeft niet de wildernis te zijn.”

Waarom moeten mensen jouw boek lezen?

“Niets moet, maar mijn boek laat zien hoe je anders kunt leven. Het leven is kort en het avontuur roept, denk ik vaak. Niet iedereen kan leven met huisje-boompje-beestje. Als vrijheid belangrijk voor je is, is dit boek misschien een grote bron van inspiratie. Volg mij niet, maar grijp je kans als je het avontuur tegen het lijf loopt.”

Hou jij van avontuur? Ben je benieuwd naar een totaal andere manier van leven? Hou jij van Nieuw-Zeeland, reizen of ben je opzoek naar inspiratie? Of ben je gewoon nieuwsgierig geworden naar Miriams verhaal? Mijn leven in de wildernis kun je online bestellen bij onder andere bol.com. Daarnaast ligt het boek ook gewoon in de winkel.