Vrijwilligerswerk op de Mongoolse steppe: de reis die mijn ziel raakte. Dit is het eerste deel van een blog geschreven door Marie, een van onze avontuurlijke travelgirls. Can you sing?
Vrijwilligerswerk op de Mongoolse steppe
‘Later.’ Zo kreeg ik van een vriendelijke baliemedewerker op het vliegveld in Moskou antwoord op mijn vraag over het vertrek van mijn tweede vlucht.
Ik ben op reis naar Ulaanbaatar Ja, ik weet precies wat je denkt… Zelfs de grondstewardess op Schiphol vroeg mij waar dat nou ook alweer was, niet per se een vakantieoord zeg maar…. Ik reis af naar het Hustain National Park in Mongolië om vrijwilligerswerk op de Mongoolse steppe te doen.
De Mongoolse steppe zijn het natuurlijke habitat van het Przewalskipaard – zeg dat maar eens tien keer achter elkaar… ik daag je uit! Althans dat is wéér het natuurlijke habitat van deze wilde paarden. Tot 1990 was het ras uitgestorven in het wild en stonden er alleen een paar exemplaren in dierentuinen. Een Nederlands (!) echtpaar heeft daar verandering in weten te brengen. Zij hebben er naar gestreefd om het lieve beest weer in Mongolië te herintroduceren. Maar… Dat gaat natuurlijk niet zomaar! Om te zorgen dat zij zich gezond kunnen voortplanten moest er een waslijst aan data gemonitord worden. En dat is precies wat ik deed in Mongolië.
Met een jetlag op de Mongoolse steppe
De start verliep niet helemaal vlekkeloos. Na wat opstartproblemen kwam ik aan het park. Ik stond helemaal alleen op het vliegveld te wachten totdat iemand mij op kwam halen, maar tevergeefs. Uiteindelijk heb ik al liftend met gebarentaal mijn weg kunnen vinden naar het park. Even naar kantoor bellen om te melden dat ik er veilig was aangekomen ging natuurlijk niet. Er was simpelweg gebrek aan bereik…
Ik werd voorgesteld aan de rest van de team en kreeg een bedje in een van de yurts waar ik besloot héél eventjes op te gaan liggen. Jetlag is a bitch! Zeven (!) uur later werd ik wakker gemaakt door een andere vrijwilliger: zij gingen even paardrijden terwijl de zon onderging. Nog slaapdronken kwam ik mijn houten bedje uit strompelen. Vooruit, even socializen dan…
Yurts in Mongolië, foto genomen door Marie.
Een brok in de keel…
Wij liepen naar de paardenman van het kamp. Hij sprak haast geen woord Engels, maar hij glimlachte wel heel vredig. Ik mocht op Elvis rijden. Elvis was een soort van uit de hand gelopen rustieke pony. Net iets kleiner dan een paard met een lekkere dichte vacht en lange manen. We stappen rustig door het landschap, de bloemen in de steppe krijgen langzaam andere kleuren door de zonsondergang.
En toen gebeurde het. Een meisje van het team vroeg aan de stille paardenman: ‘Can you sing?’ Voorzichtig zette hij een lied in. Het was een lied uit zijn jeugd, legde hij later uit. Hij had een ronkende, zachte, wiegende mannenstem. Het was stil in de steppe. De gigantische wolken werden langzaam knalroze… De paarden stapten rustig over de gigantische vlakte en het greep mij ineens aan. Mijn zintuigen waren weer op scherp en met een brok in mijn keel besefte ik het me: Ik was er… Ik maakte eindelijk de lang verwachte reis… ik was in Mongolië…
Zonsondergang in Mongolië, foto genomen door Marie.
No Comments