Niet genoeg geld gespaard voor je reis? Travelgirl Emma deelt haar verhaal over surfen en werken in Brazilië. Ze beschrijft hoe zij er in Zuid-Amerika achter kwam hoe je van je passie je werk maakt en dat je een baan op elk moment zelf kunt creëren. Benieuwd hoe ze tot dat inzicht kwam? Lees hier haar persoonlijke blog!
Ik kom aan in Florianopolis, een schiereiland in Santa Catarina, Brazilië. Na twee nachten nauwelijks geslapen te hebben en met een griepje op de loer arriveer ik, in de stromende regen, op Ilha da Magia. Ik blijf hier een maand om te surfen en geld te verdienen. Na twee maanden reizen door Brazilië ben ik namelijk blut. Ik wil werk en passie proberen te combineren. Om geld te verdienen, maar ook om te kijken of werken als freelance fotografe me bevalt. Mijn plan: foto’s maken van mensen die leren surfen, en deze vervolgens verkopen.
Het begin
Ik ben onwijs gespannen; zelf een baan creëren in een land waar men weinig verdient, in een taal die ik net twee maanden spreek met mensen die ik nog ga ontmoeten is eng! Hoe zullen mensen reageren? ‘Willen ze wel met me samenwerken? Zullen ze me begrijpen? Ben ik wel goed genoeg? En gaan mensen mijn foto’s wel kopen?’ Het zijn allemaal gedachten die door mijn hoofd spoken. Twee weken eerder stuurde ik alle (25!) surfscholen op het eiland een mail om te kijken of ze samen wilden werken, slechts een surfschool heeft tot dusver gereageerd. Maar ik ben vastberaden: ik ga het proberen.
Dezelfde dag nog ga ik langs drie surfscholen op Praia de Joaquina, de meest consistente break van het eiland. De eigenaars van twee surfscholen zijn meteen enthousiast. Ik weet niet of dit komt door mijn strakke verhaal, mijn stotterende Portugees of mijn blonde haren, maar ik ben blij. De eigenaresse van de derde surfschool is minder overtuigd. Ik stel voor om 10% van mijn omzet af te dragen, zodat ik in de surfschool foto’s kan verkopen en de school me kan helpen met de verkoop. ‘Wil je samenwerken, of wil je dat wij voor jou gaan werken?’ Slik. Met 20% wil ze het wel proberen. Erg welkom voel ik me niet.
De eerste inkomsten
De eerste dag verkoop ik goed, ik verdien 270 reals (€ 80), een belachelijk hoog bedrag hier. Ik ben blij: zie je wel! En dat op een regenachtige, rustige dag. De surfscholen zijn ook blij, ook de eigenaresse die in eerste instantie sceptisch was. Ik bedenk me dat ik gemakkelijk 800 reals op goede dagen moet kunnen verdienen, een goudmijn! Dit blijkt echter iets te snel gedacht. De dagen erna verdien ik respectievelijk 130, 60 en 30 reals. Ik heb mezelf te snel rijk gerekend; een goede les. Een beetje teleurgesteld ben ik wel, maar ik relativeer mijn verdiensten: ik verdien nog steeds meer dan de meeste Brazilianen, die gemiddeld 50 reals (€ 15,33) per dag verdienen. Ik leer dankbaar te zijn met elke real die ik verdien. Alle kleine beetjes helpen.
De ene dag geniet ik volop: van op het strand zijn, van surfen met zonsopgang, van de strandverkopers die me groeten, van kleine kinderen die een praatje komen maken en van de kick die ik krijg als ik een écht goede foto genomen heb. De andere dag vraag ik me af wat ik in godsnaam aan het doen ben: geen hond die mijn foto’s koopt, geen mensen die les nemen – dus geen werk -, regen, wind, brandende zon, een kater, prachtige golven die ik zou willen surfen maar mijn werk maakt dat onmogelijk. Maar ik werk, zes dagen per week, ook als het regent of waait, ook als bijna niemand les neemt. Tussen de lessen door surf ik, of hang ik rond bij de surfscholen, waar ik ook langzaamaan vrienden maak.
Het inzicht
De laatste week was een beloning: ik verdubbelde mijn omzet van de maand in vier dagen. Maar dit was al lang niet meer het belangrijkste voor mij. Na deze maand voel ik me ontzettend rijk. Ik heb nog nooit zo weinig verdiend, maar ook nog nooit zo veel genoten van werken. Onwijs veel respect heb ik nu voor iedereen die op het strand werkt. Ik heb geld op waarde leren schatten, lokale vrienden gemaakt, prachtige golven gesurft en op een hele natuurlijke en ontspannen manier keihard gewerkt.
Daarnaast heb ik een van mijn grootste demonen de nek om gedraaid: onbewust had ik een carrière in de fotografie afgeschreven voor mezelf, omdat er al zoveel goede fotografen bestaan. Ik realiseer me nu dat ik die gedachte ontkracht heb door mezelf te laten zien dat ik mijn eigen werk kan creëren. Ik voel me onwijs dankbaar met dit onverwachte inzicht, wat een cadeau.
Tranen met tuiten huil ik bij mijn vertrek uit Florianopolis. Ik wil absoluut niet weg, want ik heb het hier fantastisch. Maar ik ga toch. Ik weet namelijk dat er nog veel meer uitdagende avonturen op me wachten, dat mijn vertrek op welk moment dan ook verdrietig zal zijn en bovendien dat ik altijd terug kan komen.
Wij van travelgirls.nl hopen dat het verhaal van Emma jou inspireert om tijdens je reis uit te zoeken waar jij enthousiast van wordt en wat je het liefste doet. Dat het je inspireert om van je passie je werk te maken en geluk in je werk na te jagen. Juist ook op reis!
No Comments