Bucketlist | Kilimanjaro beklimmen in Tanzania

Veel avontuurlijke reizigers hebben een bezoek aan Afrika op hun bucketlist staan. Als je ook nog eens van een sportieve uitdaging houdt, is het beklimmen van Kilimanjaro in Tanzania echt wat voor jou! Wij beklommen deze hoogste vrijstaande berg van Afrika dit jaar, en delen hieronder onze ervaring en tips.

De route

Kilimanjaro lijkt één berg te zijn, maar bestaat in werkelijkheid uit drie vulkanen: Shira, Mawenzi en Kibo. Deze vulkanen zijn uitgedoofd en deels ingestort, en vormen nu samen Kilimanjaro. Er zijn zes verschillende routes om naar Kibo, de hoogste top van Kilimanjaro op 5895m te komen. De keuze die je daarin maakt bepaald voor een groot gedeelte je reis. Je kunt kiezen uit de Shira-route, de Rongai-route, de Marangu-route, de Umbwe-route, de Machame-route en de Lemosho-route. Al deze routes verschillen in lengte en technische moeilijkheidsgraad. Wij kozen voor de Lemosho route, de langste route en daarmee de route die je de meeste tijd geeft om te wennen aan de hoogte, ook wel acclimatiseren genoemd. Kilimanjaro is niet technisch moeilijk en vereist ook geen topsport fitness, het is vooral het wennen aan de hoogte dat belangrijk is omdat er op grote hoogte minder zuurstof is. Als je in de Alpen weleens hebt ervaren dat je minder adem krijgt naarmate je hoger op de berg komt, dan kan je je voorstellen hoe dit werkt. Bergsporters houden de regel “hoog klimmen, laag slapen” aan, wat betekent dat je gedurende de dag hoger probeert te klimmen en dan weer afdaalt om op een lager niveau te slapen, zodat je lichaam de tijd heeft te herstellen en zich aan te passen aan de hoogte. Daarnaast is het ook belangrijk heel langzaam te stijgen, zodat je lichaam genoeg tijd heeft om zich aan te passen. Dit betekent dat de eerste dagen op de route niet heel zwaar zullen zijn qua fysieke inspanning, maar dat je lichaam ongemerkt hard aan het werk is om zich aan te passen aan de hoogte.

De organisatie

Als je Kilimanjaro wil beklimmen moet je verplicht met een gids en organisatie omhoog gaan, dit is een vereiste van Kilimanjaro National Park. Naast de keuze van de route is de keuze van de gids organisatie dus heel belangrijk: zij zijn immers van grote invloed op je ervaring. Als je je route hebt gekozen en op zoek gaat naar een toerorganisatie, is het belangrijk op twee dingen te letten: de accreditatie van de Kilimanjaro Porters Vereniging en de Wildernis Kwalificering van de gidsen. De Porters vereniging zorgt ervoor dat de porters/dragers genoeg betaald krijgen en niet met teveel bagage op pad gaan om geld te besparen. Hier wilden wij natuurlijk graag aan bijdragen. Wij kwamen na al deze overwegingen uit bij Pristine Trails and Safaris. Dit is een lokale organisatie waardoor we ook nog eens wat geld bespaarden door rechtstreeks met hun in contact te staan. Pristine was super georganiseerd van A tot Z. Voordat we boekten werden onze vragen per email snel beantwoord (bijvoorbeeld of je ook vegan kan eten op Kilimanjaro – ja, en heerlijk ook!) en na de boeking kregen we toegang tot een speciaal systeem om alle gegevens in te voeren en waar alle informatie over de trip, visa, COVID-19 regels en dergelijke samen stond. Onze trekking groep bestond uit 7 trekkers, het team van Pristine bestond uit 3 gidsen en 20 man personeel. Tijdens de trekking verzorgde het Pristine team alles van het opzetten van het kamp en portable toiletten tot snacks, eten en het water. De porters rennen met ogenschijnlijk gemak de berg op met je tas, de tenten en al het eten – terwijl wij daar rustig achteraan wandelden met alleen een dagrugzak. Wat een luxe! In eerste instantie voelden we ons wel enigszins bezwaard dat we niet onze eigen spullen droegen, maar de porters en gidsen vertelden ons dat het expres zo geregeld is omdat er op deze manier meer banen en werkgelegenheid is voor de lokale bevolking. Een van de porters vertelde ons dat hij door dit werk al twee huizen heeft gebouwd voor zijn familie.

We kregen drie keer per dag heerlijk vers eten van de kok en chef-kok, en tussendoor ook nog snacks (popcorn en koekjes, thee en koffie). Op de berg hoorden we af en toe verhalen van andere reizigers die niet zulk lekker eten hadden, dus wij waren erg blij met onze keuken!

De drie gidsen die met ons meeliepen zorgden er natuurlijk voor dat we de juiste route namen, maar hielpen ook met de juiste keuzes voor de bepakking of uitrusting die dag, vertelden ons over de berg en de natuur, en zorgen voor extra motivatie indien nodig. Elke avond voor het eten hadden we een check-in met de hoofdgids waarin hij iedereen vroeg hoe het ging, of we last hadden van de hoogte, of we wel genoeg dronken en aten en hoe onze hartslag en zuurstofgehalte van het bloed was. Zo zorgden we er met z’n allen voor dat iedereen zijn gezondheid in de gaten hield en veilig naar de top kon.

De struggle

Omdat we de langste en dus langzaamste route hadden gekozen, waren de eerste 6 dagen eigenlijk relatief makkelijk. Met een dagrugzak op liepen we rustig steeds iets dichter naar de top. De afstanden waren niet al te groot omdat we niet te veel wilden stijgen in een dag, en hoewel er wel stukken uitdagend steil waren, was het over het algemeen erg goed te doen. Bij aankomst bij het kamp stonden onze tenten al klaar, en wachtte het team ons op met een bak warm water om ons te wassen, en daarna popcorn, thee en koffie, waardoor we ons heerlijk konden ontspannen.

Maar daarna kwam het zwaarste: de summit day oftewel top-dag! We begonnen om 12u s nachts met de laatste 7u klimmen naar de top. Je begint hiermee s nachts omdat dan het weer het meest rustig is, en omdat het je ook de meeste ruimte geeft om dan overdag nog weer af te dalen en eventuele hoogteziekte verschijnselen voor te zijn door ver genoeg af te dalen. Onze gidsen hadden van te voren gezegd zoveel mogelijk te eten en drinken in de eerste twee uur, omdat daarna je honger en dorst gevoel verdwijnt door de hoogte. Dit hadden wij iets te letterlijk genomen, waardoor we uiteindelijk heel misselijk waren voor een uur of twee. We liepen met bijna lege rugzakken de 6-7 uur omhoog, in het donker met onze hoofdlampen op. Drie van de porters en de drie gidsen liepen met ons mee, en namen waar nodig ook de lege rugzakken nog over – en dat alles onder luid gezang om ons extra te motiveren. Mede door de lange acclimatisering, en wellicht ook een beetje door geluk, kreeg niemand van ons team echt ernstige hoogteklachten. Wel hadden we allemaal het gevoel dat we heel moe waren, alsof je al een paar dagen niet geslapen had. Maar zodra je het steilste stuk voorbij bent (Stella Point) en weet dat het nog maar 20 minuten naar de top is, komt de zon langzaam op en dan valt alle vermoeidheid van je af. We hebben het gehaald! Daar lieten we wel even een traantje over.
Op de piek heb je 15 minuten de tijd om foto’s te maken en andere dingen te doen, en daarna moet je meteen weer afdalen. Het was niet al te koud op de top toen wij er waren gelukkig, maar toch begin je na 15 minuten wel de kou te voelen.

De afdaling die volgde was ontzetten zwaar. Je bent moe van een nacht niet slapen, van 7 uur omhoog hiken, je energie raakt op omdat je weinig gegeten en gedronken hebt, en dan moet je nog 2-3 uur naar beneden terug naar het kamp. Afdalen is altijd zwaar en slecht voor je gewrichten, als je zo moe bent wordt dat ook niet beter. In het kamp mochten we een uur slapen, daarna werden we met zachte dwang wakker gemaakt om te eten want de tank moest ook weer bijgevuld. Het liefst waren we nog een paar uur daar gebleven om bij te slapen, maar dat kon niet, we moesten nog verder afdalen naar een lager gelegen kamp. Ook dit heeft te maken met de hoogte: als mensen last krijgen van de hoogte zetten deze symptomen vaak verlaat in, dus is het belangrijk zo veel mogelijk af te dalen als mogelijk. Deze vier uur naar het lagergelegen kamp zouden op elke andere dag een makkie zijn geweest, maar vandaag waren ze een langzame en pijnlijke tocht. Maar ook dit hebben we uiteindelijk gehaald door gewoon rustig een voet voor de andere te zetten, en om 17u kwamen we eindelijk bij ons kamp aan – het einde van summit day na 17 uur. Het eten stond wederom klaar, maar sommigen van ons waren zo moe dat ze meteen de tent in doken. Wij besloten snel wat te eten en daarna ook de tent in te duiken voor een welverdiende nachtrust.

De laatste dag is weer een paar uur afdalen, reflecteren over de ervaring en natuurlijk heel veel foto’s maken bij het aankomst punt beneden. Het Pristine team had een certificaat en drankjes voor het hele team, een hele mooie afsluiter van een prachtige ervaring!

Wij kunnen terugkijken op een succesvolle en fantastische ervaring op Kilimanjaro met Pristine Trails (nb: niet gesponsord). Hopelijk heb je nu een beetje een idee wat er allemaal komt kijken bij een dergelijke trekking, maar we kunnen ons ook voorstellen dat je nog veel vragen hebt, laat het ons weten in de comments dan proberen we zoveel mogelijk te beantwoorden in volgende blogs!